Η Χρήση της πιπίλας στην βρεφική ηλικία.

• Το μέγεθος της πιπίλας πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να μη χωράει ολόκληρη στο στόμα του παιδιού.
• Η θηλή πρέπει να είναι μαλακή με όσο το δυνατό λεπτότερο και ευλύγιστο αυχένα.  Το σχήμα της πρέπει να είναι ανατομικά συμμετρικό, για να είναι πάντα σωστά τοποθετημένη στο στόμα του μωρού.  Θα πρέπει να έχει πεπλατυσμένο σχήμα και μικρό ύψος ώστε να επηρεάζει όσο το δυνατόν λιγότερο την ανάπτυξη των γνάθων.
• Η προστατευτική ασπίδα πρέπει να έχει κατάλληλη καμπυλότητα για να εφαρμόζει ικανοποιητικά στην περιοχή των χειλιών και να έχει πολλές και μεγάλες τρύπες αερισμού, ώστε να μην ερεθίζεται το δέρμα γύρω από τα χείλη από το σάλιο.
• Η πιπίλα πρέπει να είναι κατασκευασμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι εντελώς αδύνατη η αποσυναρμολόγησή της από ένα παιδί.
• Η στήριξη της πιπίλας με κορδέλα γύρω από το λαιμό του μωρού απαγορεύεται αυστηρά, διότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πνιγμού.

Τα βρέφη γεννιούνται με το ένστικτο του θηλασμού, το οποίο ικανοποιεί την ανάγκη της διατροφής και υποκαθιστά τη σύνδεσή τους με τη μητέρα, προσφέροντας ασφάλεια και  ευχαρίστηση.

Πολλές φορές ο χρόνος που χρειάζονται τα παιδιά για να ικανοποιήσουν το ένστικτο του θηλασμού ξεπερνάει το χρόνο που διατρέφονται και οδηγούνται σ’ αυτό που λέγεται μη τροφικός θηλασμός, δηλαδή στο θηλασμό του δάκτυλου ή της πιπίλας.

Θέλει όμως προσοχή γιατί η προσπάθεια αποφυγής της χρήσης της πιπίλας στα παιδιά που χρειάζονται να θηλάσουν οδηγεί στο θηλασμό του δακτύλου το οποίο έχει σοβαρότερες συνέπειες στην ανάπτυξη των γνάθων και είναι κάτι που δεν σταματά με την ίδια ευκολία όπως ο θηλασμός της πιπίλας.

Τότε η  χρήση της πιπίλας είναι προτιμότερη, διότι η συνήθεια αυτή σταματά ευκολότερα και δεν προκαλεί το ίδιο σοβαρές στοματογναθικές ανωμαλίες.  Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να μην την αποφεύγουμε.  Βέβαια υπάρχουν παιδιά που παρά τις οποιεσδήποτε προσπάθειες να χρησιμοποιήσουν πιπίλα προτιμούν το θηλασμό του δακτύλου.

Η χρήση τόσο της πιπίλας όσο και της συνήθειας του δακτύλου, θα πρέπει να σταματήσει πριν την ηλικία των 4 ετών.  Έτσι, τυχόν παραμορφώσεις των δοντιών ή των γνάθων θα προλάβουν να διορθωθούν από μόνες τους με το χρόνο και την ανάπτυξη του παιδιού.

Αντίθετα, αν η συνήθεια αυτή συνεχιστεί μετά το 4ο έτος, όπως συμβαίνει συχνά με το θηλασμό του δακτύλου, οι παραμορφώσεις κινδυνεύουν να γίνουν μόνιμες και η επιδιόρθωσή τους δύσκολη.  Στις περιπτώσεις αυτές ο  κατάλληλος για να συμβουλέψει είναι ο Παιδοδοντίατρος, ο οποίος θα μας δώσει οδηγίες σχετικά με τους τρόπους θεραπείας και διακοπής των συνηθειών αυτών.